Son Perde

Son Perde

ne çok kavga taşır yüreğine

sırtında sürgünizi yara

kepenkleri kapanan mutluluğun

üzerine oturur esmer yalnızlık

ışığa yük, şavkına düşer gölge

karanlığın voltasında çıkagelir gece

aklın yokuşundan uçurulur gerçek

çıngarın ortasında sıkışan vicdanında

konar-göçer bedenlerde sığıntı kalırsın

aynı hüznün girdabında savrulursun sonunda

kımıltısız oturur şehrin ayazında

gözünde nem, onyılların yorgunluğuyla

doru atlar gibi geçer önünden ömür

sayıları belli günlerin önüsıra

panayır ve pazarına kurulursun yeniden

töre değil, gözlerini yum, bu bir son

ve siner mezar taşlarına künyen..

İlkay Coşkun

02.09.2012

Edebiyat Ufku Dergisi

Sayı 43- Ekim 2012

Şiir Vakti - Sayı 3 -
Kış - Ocak Şubat 2013