Şair Yazar Halit Yıldırım ile Söyleşi:
(Kültür Ajanda Dergisi - İlkay Coşkun)
Şubat 2024, sayı 123
Halit Yıldırım hocam, yazma serüveninin, kitaplarınız ve poetikanız bağlamında konuşmak istiyorum sizinle. Bu vesileyle edebiyat dünyanızı da ve bu alanla ilgili fikirlerinizi de alma fırsatımız olacak inşallah. Söyleşimize şöyle bir soruyla başlamak istiyorum. Üretken Şair Yazar Halit Yıldırım, edebi yolculuğuna nasıl revan oldu? Yazmak, bu şiir de olsa romanda olsa deneme de olsa hayatınızın neresinde duruyor?
Öncelikle benimle böyle bir söyleşi yaptığınız için çok teşekkür ederim.
Edebiyat yolculuğumuz küçük bir kıvılcımla başladı diyebilirim. İlkokul öğretmenimin teşviki ile 1979 Dünya Çocuk Yılı nedeniyle açılan bir şiir yarışmasına katılmam benim edebiyat yolculuğumun başlangıç hadisesidir. Daha sonrasına arkadaşlarımın teşviki ile şiire devam ettim. Çorum İmam Hatip Lisesi’nde okuduğum yıllarda da sürekli Kültür ve Edebiyat Kolunda vazife aldım. Okulun duvar gazetesini çıkaran ekibin içinde bulundum. Dergicilik faaliyetlerim de o günlerde başladı diyebilirim. Yine o yıllarda şiir yarışmalarına okulum adına katılarak ödüller aldım. Üniversite yıllarım da edebiyatla geçti. Aslında yüksek tahsilimi edebiyat dalında yapmak isterdim. Ancak babamın Tarım Bakanlığında çalışıyor olması beni de Ziraat Mühendisi yaptı. Erzurum’da yüksek tahsilim esnasında şiirlerim ulusal dergi ve gazetelerde yayınlandı. Hatta o yıllarda henüz 22 yaşında iken yazdığım bir şiirim bestelenerek TRT repertuvarına girdi. Halen 56 yaşımdayım ve yazma serüvenim devam ediyor. Yani kısacası yazarak yaşıyorum diyebilirim.
Kıymetli hocam, yaşamdan süzülmüş geniş bir tecrübe birikimiyle yirmiye yakın, edebiyatın birçok türünde yayınlanmış eseriniz bulunmaktadır. Yazdıklarınız daha çok medeniyetimiz ve kültürümüz üzerinde temerküz eden bir özellik taşımaktadır. “Gelenek şairin mektebidir” diyen üstat Sezai Karakoç sözünü de merkeze alarak, romanda, öyküde, şiirde Dede Korkut’tan günümüze yazınsal mirasımızdan ne oranda besleniyoruz? İdeolojilerin mengenesinden çıkıp bu kadim mirastan daha çok nasıl faydalanabiliriz?
Kökleri olmayan bir edebiyat her rüzgârın önünde savrulmaya mahkûmdur. Bizler medeniyetimizin kadim eserlerini ana sütü bildik, oradan beslendik. Dede Korkut hikâyeleri olsun, peygamber kıssaları olsun, bu çizgide yazan Ömer Seyfeddin, Ahmet Mithat Efendi, Necip Fazıl, Refik Halid, Peyami Safa, Arif Hikmet gibi ustaların manevi hocalığı ile bir şeyler yapmaya çalıştık. Edebiyatın her dalında şiarımız bu olmalıdır. Geçmişini bilmeyen bir edebiyat geleceğe seslenmenin, kalıcı olmanın yolunu bulamaz. Popülerliğin etkisiyle saman alevi gibi parlayıp sonra da unutulup giden metinlerle geleceğin edebiyatı inşa edilmez.
Eserlerinizde hikemî bir tarz görmekteyiz. Yazdıklarınızı ilk örneklerinden bugüne kadar olan süreci tahlil etmenizi istersek neler söylersiniz? Bakış açınızın göbeğinde olan kavramlar nelerdir?
Ben, bizi biz yapan değerleri merkeze alan bir yazarım. Benim yazdıklarımda milli ve manevi değerlerimiz esas omurgayı oluşturur. Bir şey yazmış olmak için yazmadım. Yazdıklarımın bir tezi vardır. Hikemi bir tarafı vardır. Ben yazdıklarımın yarın huzuru ilahide hesabını vereceğimin şuurunda olarak yazmaya çalışıyorum. Bunu ne kadar becerebiliyorum onu ben bilemem, Allah bilir. Misalen ilk romanım olan Kuyuda Bir Yusuf 1994 yılında askerde iken yazmaya başlamıştım. Yıllar sonra bu notlarımı temize çektiğim de bir şeylerin eksik olduğunun farkına vardım. Bu yüzden bitmiş bir romanı beklettim ve gerekli düzeltme, ekleme ve çıkarmaları yapıp ancak yayınlayabildim. Zamanda Kaybolan Adam romanım da aynı şekilde kader perspektifi etrafında şekillenen ve kader algımızı sorgulayan bir kitaptır. Muska romanında da yaygın bir hatamızı mizahi bir dil ile ortaya koyarak büyü, fal gibi haramlardan insanların sakınmaları hususunda kırmadan dökmeden bir hikâyeyi işledim. Bahira, Abdülmuttalib, Yavuz Sultan Selim ve Barbaroslar ile romanlarım da tarihi romanlardır. Ancak bilinenin tekrarından ziyade gözden kaçan hususlar öne çıkarılmış ve yaygın hatalar yerine farklı pencereler açılmıştır okuya. Çocuk hikayelerimde ise onları eğlendirirken düşündürmeyi, bazı hayat derslerini almalarını hedefledim.
Gerek şiirleriniz gerekse de roman ve öykülerinizin geleneğimizden, daha çok klasik edebiyatımızdan beslendiğini söylemiştik. Yazılarınızda, şiirlerinizde söyleyiş ve tespitleriniz size özgü bir üslup taşımaktadır. Bu bağlamda kitaplarınızın okurlarla buluşmasının ardından ne tür tepkiler alıyorsunuz?
Şimdiye kadar bu geri dönüşlerde Allah’a şükür olumsuz bir tepki almadım. Zamanda Kaybolan Adam romanımı okuyan hanım kardeşlerimizden “keşke bu romanı daha önce okusaydım, kafamdaki sorulara cevap buldum. Terapi gibi geldi.” gibi çok olumlu tepkiler aldım. Hatta bir ağabeyim de bu romanın ilk bölümlerini okurken beni aradı ve “Hocam roman böyle mi devam ediyor? Çok ağır ve derin mevzular içeriyor. Herkes anlayamaz.” diye endişelerini bildirdi. Ona “Abi o bölümler ısındırmaydı. Sonuna kadar devam etmiyor ama bu bölüm olmadan sonrası anlaşılmaz.” dedim. Gerçekten romanı bitirince tekrar aradı. “Hocam çok güzel bir romandı. Gerçekten ilk bölümler hazırlık için gerekliymiş.” dedi. Bahira romanım için de çok olumlu tepkiler aldım. Yavuz romanımla ilgili olarak farklı düşünen birkaç kişi “Biz Yavuz Sultan Selim’i böyle bilmiyorduk. Sayende ona olan ön yargımız kırıldı.” dediler. Bu da benim için yeterlidir. İrfânî’nin Küfesi isimli hikâye kitabım da çok ilgi gördü. Hatta Cambridge Üniversitesi’nde Yabancılara Türkçe Öğretimi ile ilgili metinler hazırlayan bir hocamız beni aradı ve kitabı çok beğendiğini buradaki bazı hikayeleri de bu hazırlayacağı bir kitapta kullanmak istediğini belirtti. Bunlar benim için gerçekten motive edici şeyler. Ben kitaplarım hakkında yapılan yazılı yorumları diğer baskılarda kitaba dahil ediyorum. Hem bu yazıları yazan kalemlere teşekkürümü ifade ederken bu yazıları romanı okuyanların da okumasını sağlıyorum. Bu sayede kitap hakkındaki kendi görüşleri ile farklı görüşleri mukayese etme şansı bulabilirler diye düşünüyorum.
Post-modern ve modernite olgularının günümüzdeki karşılığını nasıl görüyorsunuz? Geleneğimiz, kadim klasik kültürümüzle bu olguları mütenasip bir kıyaslamaya tabi tutabilir misiniz?
Edebiyatta modern ve post-modern tartışmaları almış başını gidiyor. Bunu ben dipsiz bir kuyu gibi görüyorum. Zaman akıp giderken illaki her yeni bir gün eski olacaktır. Moda ve modern tabirlerine yapışmak için zamanın donması gerekir. Oysa hayat ve zaman akıp gidiyor. Okur istekleri, okurun etkilendiği hususlar sürekli bir değişim içinde. Edebiyatın hemen her dalındaki poetik anlayış da sürekli değişim içinde. Kimi yazarlar kendileri bir mektebin, bir ekolün mensubu olarak görmek ve o doğrultuda eser vermeye adıyor. Kimi de kural tanımadan, herhangi bir konuda birden fazla gerçekliğin olabileceğini ve göreceliliği savunan post-modern dediğimiz ekole mensup addeder ve o doğrultuda eser yazar. Klasik edebiyat taraftarları da eski veya kadim bir anlayış doğrultusunda, o kuralların dışına çıkmadan yazar. İşin doğrusu ben sanat, sanat içindir anlayışını benimsemediğim için anlatmak istediğim derdimi, geleneğin ana çizgilerini muhafaza ederek okurun anlayacağı ve seveceği bir tarzda yazmaya çalışıyorum. Günümüzün kabul gören kurallarını da eskinin eskimez kurallarını da kullanıyorum ama okur merkezli bir anlayışla bunu gerçekleştirmeye çalışıyorum. Bu yüzden benim hedef kitlem orta halli dediğimiz kendi insanımız oluyor. Yüksek zümre edebiyatı yapmıyorum. Tam da burada günümüzde neredeyse edebiyat anlayışına hâkim olan halktan kopuk bu anlayış ile uyuşamadığımı belirtmek isterim. Şiirde de hikâyede de romanda da. Ben, yerli ve milli hassasiyete sahip bir insanım. Bana göre sadece Türkçe yazmak yeterli değildir. Bir İngiliz, Amerikan, Rus veya Fransız romanı da Türkçeye çevriliyor ama bu roman Türk romanı alamıyor. Ya da çeviri hiçbir şiir Türk şiiri olamıyor. Bu milleti var eden milli ve manevi değerler yabancı bir kalemden çıkan Türkçe satırlar veya mısralar bizim değil özendiği kültürün ve milletin şiiri veya anlatısıdır diye düşünüyorum. Bana göre bu metinler özgün değil eğretidir. Oysa Tolstoy’u, Gogol’u, Dostoyevski’yi bugün dünya çapında birer edebiyatçı yapan en büyük unsur bu kişilerin kendi kültür ve medeniyet anlayışları içinde yerli ve milli olmalarıdır. Yerli denilince maalesef bizde hep yerellik algılanıyor. Yerellik bir çıkış noktasıdır ama siz onu yerli unsurlarla evrenselleştirebilirsiniz.
Bir önceki soruma ek olarak günümüzün yaşam şekli, 21.yüzyıl, postmodernizm ve küreselleşme; edebiyata, şiire nasıl yansıyor? Dil ve kavram üzerine yansımasını nasıl görüyorsunuz?
Sorunuzda da belirttiğiniz gibi bu akımlar ve kuramlar küreselleşmenin verdiği imkanlarla bütün dünyaya yayıldı. İnternet dediğimiz hadisenin girmediği çıkmadığı bir mekân kalmadığı gibi kıyısından, köşesinden etkilemediği bir beyin kalmadı desek abartmış olmayız sanırım. Özellikle dil hususunda bu akımların istilası var diyebiliriz. Küresel kasırga bütün kültürleri tehdit ederek kendi hâkim ideolojisini neredeyse genel geçer bir hayat tarzı haline getirdi. Dil bu kadar baskı altında iken kavramlar da bundan nasibini almış durumda. Hatta kavramlar eski anlamlarını kaybetti ve içi boşaldı. Maalesef benim en mustarip olduğum husus budur. Zaten Batılılaşma adına yaşadığımız kültürel değişim köklerimizle irtibatımızı zayıflatmış, gençlerimizin oraya buraya savrulmasına sebep olmuştu ki küresellik ve dünyaya hâkim olan Anglosakson kültürü genç dimağları işgal altına almış durumda. Örneğin Filistin’de yaşanan soykırım karşısında hiçbir şey hissetmeyen tepkisiz olmak bir yana neredeyse zalimleri destekler tarzda dil kullanan o kadar çok insan var ki anlatamam. Hani hep ağızlarda çiğnenen bir söz vardır. “Edebiyatçı muhalif olmalıdır!” diye. Peki sizin muhalefet anlayışınız kime ve neye? Maalesef gelinen noktada bu muhalefet insani ve İslami bütün değerleredir. Sözde muhalif bir duruşla şiir yazacak, roman yazacak, hikâye veya denem yazacak kalemlerin kâğıda bıraktığı satırlar, sadırlarındaki işgale uğramış, iğdiş edilmiş bir anlayışın mahsulüdür. Bu satırların mürekkebi, mazlumların kanı ve gözyaşını yansıtması gerekirken zalimlerin salyalarından oluşmuş.
Halit Yıldırım şair kimliğiyle, günümüz Türk şiirine nasıl bakıyor?
Şairi bol bir milletiz. Ancak şiir anlamında elde ne var ona bakmak lazım. Birileri gibi şiir bitti, öldü de demiyorum. Bana göre insan oldukça edebiyat asla bitmeyecektir. Önceki soruların cevaplarında belirttiğimiz gibi şiirimiz de modern ve post-modern akımlardan etkilenmiştir. Değişik vesilelerle belirttiğim gibi bu akımlar şiirimizi muhalin yani anlamsızlığın şiiri olmaya sürüklemiştir. Moda tabir imgedir. Sanki imge kavramı sihirli bir sözcük anlamında algılanıyor ve kadim şiirimizde olmadığı gibi yanlış bir düşünce hâkim. Böyle bir şeyi kabul etmek mümkün değil. Her şair kendisine kelimelerden, mecazlardan, imgelerden ayağı yere basan bir anlam dünyası kurabilir. Ancak sadece imgeye hapsedilen bir şiir solunum cihazına bağlı bir hasta gibidir, cihaz durduğunda hasta ölecektir. Oysa şiir suni teneffüsle yaşayamaz.
Diğer bir sorun günümüz şiirinde bir kimlik sorunu olduğu gerçeğidir. Şiirler birbirlerine o kadar benziyor ki şiirin kime ait olduğunu ayırt edemiyoruz.
Bir başka sorun, şiirimizde bir özgüven sorunudur. Şairler, kendi yazdığından emin ise biraz da cesur olmalıdır diyorum.
Şiirimizde eleştiri kültürü ve eleştirmen azlığı da diğer bir sorun. Bugünün eleştiri tarzı ya şairi infaz etmek ya da onu parlatmak üzerine kurulu. Bir de eleştiriye tahammülümüzün olmadığı da eleştiri kültürünün oluşamamasına sebep oluyor.
Şiirin yaşadığı, soluk aldığı, ben buradayım dediği en önemli alan dergilerdir. Ancak edebiyat dergilerinin özellikle şiir sayfalarında bir tekelleşme hissediyorum. Daha önce bir başka yerde belirttiğim gibi şiir şeyhleri ve onların etraflarında şiir cemaatleri oluşmuş da kendilerinden olmayanı ve tanımadıklarını ağzıyla kuş tutsa aralarına almıyorlar gibi bir serzenişi sıklıkla duymaya başladık. Bu konuda bazı dergilerde bunu görmek mümkün diyenler var. Bu da bir sorun bence.
Şairler açısından da en büyük sorun şairlerin kendilerinden başka şairleri okumamalarıdır. Birçok şair ve yazar o dergide kendi yazısından başka hiç kimsenin yazısını okumuyor. Bu kadar şairin olduğu bir ülkede şiir kitaplarının az satılmasının hatta birçok yayınevinin şiir kitaplarını basmak istememesinin sebebi de budur bence. Birkaç kült eser dışında "acaba günümüz şiiri nereye gidiyor, ben nerede duruyorum" gibi bir derdi yok birçok şairimizin. Oysa iyi bir şair olmak için hem geleneği hem de günümüz şiir anlayışını bilmek lazımdır. Bunun yolu da yine başka şairleri, poetik metinler ve şiir tahlillerini okumaktan geçer.
Son olarak gerçekten yaşayan çok güçlü şairlerimiz var. İsmet Özel, Hilmi Yavuz, Yavuz Bülent Bakiler, Arif Ay, İbrahim Tenekeci, Ali Ural, Nurullah Genç, Mustafa Özçelik, Şakir Kurtulmuş, Özcan Ünlü, Müştehir Karakaya, Nuray Alper, Mehmet Okumuş, Gökhan Akçiçek, Ethem Erdoğan aklıma gelen ilk isimler.
Özellikle tarihi romanlarınızı yazarken, çalışma prensibiniz, ayrıca tahlil ve terkip çabanız hakkında neler söylersiniz?
Öncelikle o konudaki tarihçilerimizin yazdığı metinlerden olayın ana şablonunu çıkarıyorum. Konuyla ilgili varsa birkaç tezi, makaleleri okuyorum. Bunlardan bir ana fikir belirleyerek o tarihi olay hakkında öne çıkması gereken bir durum varsa romanımı bu konu etrafında tarihi gerçeklere uygun bir şekilde kurguluyorum. Sonrasında konu hakkında anlatılan nükteleri, rivayetleri derliyorum. Eğer tartışmalı hususlar var ise onlar hakkındaki görüşleri değerlendiriyorum ve kendimce doğruluğu daha güçlü olan hususları kaile alıyorum. Ayrıca zaman ve imkanlar dahilinde konuyla ilgili yazılmış romanları da okumaya çalışıyorum. Bu süreçlerden sonra yazmaya başlıyorum. Sonra da konu hakkında bilgisi olan arkadaşlarımla paylaşıp onların da fikrini aldıktan sonra son bir düzeltme ile bitiriyorum.
“İrfânî’nin Küfesi" isimli mizahî öykü kitabınız var. Bu kitabınızda Anadolu insanının metodolojisini okurlarınızla paylaşıyorsunuz. Bu bağlamda, insanımızın halk irfanını ve hatta rindane tavrını nasıl görüyorsunuz?
Bizde bir tabir vardır. Hani “Hayat üniversitesinden mezun olmuş, hayat mektebini bitirmiş.” deriz ya halk kültürü aslında bir ocaktır, bir mekteptir. Buranın hocaları o toplumun büyükleri, tecrübelileridir. Bunlara da bilge insan deriz. Dikkat edin bilgin veya alim sıfatını onlar için kullanmayız. Zira bu sıfatlar gerçekten mektep medrese görmüş, amiyane tabirle mürekkep yalamış, kitap yutmuş insanlar için kullanırız. Biz de bilgeler bilginlerin önünde gelir aslında. İrfânî karakteri de böyle bilge bir adamın ağzından anlatılan hadiseleri ihtiva eder. Mizah esas unsurdur ama mizah öyle bel altı, kaba küfürleri içermez. İroni vardır, işin içinde zekâ vardır. Yanlış giden her şeye bir muhalif duruş ve eleştiri vardır. Daha öncede bahsettiğim gibi bu hikayeler çok sevildi, tutuldu. Hepsi kitaplaştığında daha da geniş kitlelere ulaşacağı kanaatindeyim. Bu hikayelerin esası da hor görülen Anadolu İrfanına dikkat çekmek, onu yeniden ihyasını sağlamak ve ona hak ettiği değeri vermektir. Bu bir yazar olarak benim de içinde yaşadığım topluma, geçmişte bilgeliği ile bizlerin yetişmesine vesile olan büyüklerimize bir teşekkürdür. Onların hatıralarını yaşatmak ve gelecek nesillere ulaştırmak bahtiyarlığına ermek en büyük amacımdır.
Birçok edebiyat dergisinde şiirleriniz ve nesirleriniz yayınlanıyor. Kitaplara giden yolun dergilerden geçtiğini biliyoruz. Dergilerin işlevi hakkında neler düşünüyorsunuz? Dergilerin oluşturabildiği veya oluşturamadığı ekol ve üslup olguları hakkında neler söylersiniz? Bu bağlamda Kültür Ajanda dergimizi nasıl buluyorsunuz?
Sorunuzu cevaplamaya sondan başlarsak Kültür Ajanda dergisi ile beni tanıştıran değerli şair ve yazarımız Nuray Alper hanımefendidir. Başta Yavuz Selim Bey olmak üzere derginin yazar kadrosu ve genel yayın politikası, söyleşimizin başından beri yakındığımız kültür ve medeniyet davamızı ihtiva ediyordu. Bu dergi milli ve manevi duruşu olan, bu meseleleri dert edinmiş insanlardan oluşuyor. O yüzden ne onlar beni ne de ben onları hiç yadırgamadım. Aylık bir dergi olması hasebiyle Genel Yayın Yönetmenimiz Nesrin Çaylı hanımefendinin her ay tüm yazarlara attığı maillerle o ayı konularını alıp bir nevi ödevimizi hazırlıyoruz. Beni yazı konusunda sürekli dinç tutuyor bu yazılar. Bir yazı yazmak için konu hakkında epey bir araştırma yapmam gerekiyor. Böylece dergi hem yazdırıyor hem de okutuyor diyebilirim.
Dergiler hür tefekkürün kalesidir diyor Cemil Meriç. Dergilere eskiden birer mektep olarak bakılırdı. Ekolü de bu kökten değerlendirdiğimizde dergilerin gerçek misyonu hem okurunu hem de yazarını yetiştirmek olmalıdır. Dergiler bu asli vazifesini ifa ettiğinde beklediği okur ve yazar ünsiyetini, rabıtasını ve dergiye olan merbutiyeti sağlayacaktır. Günümüz dergilerinde maalesef sadece yazarların kendilerini gösterdikleri arena, podyum veya sahne gibi bakılıyor ki bu yanlıştır. Esas olan, derdi ve davasının cemiyetin derdi ve onun ihyası davası olmasıdır.
Müslümanları, vicdanları ve insanlığı yaralayan Filistin'deki Siyonist zulmüne karşı neler yapabiliriz?
Öncelikle yaşananları kendi iç dünyamızda sanki o olayların içindeymişiz gibi yaşamalıyız ve çoluk çocuğumuzun da bu olaya böyle bakmalarını sağlamalıyız. Bu mesele insanlığın yaşadığı en yüzkarası bir zulümdür. Maalesef olayları film izler gibi, maç seyreder gibi sıradanlaştırırsak, kalben ve ruhen hissedemezsek ne sözümüzün ne duamızın ne eylemimizin bir geçerliliği olmayacaktır. Filistin meselesindeki eksikliğimiz altını çizerek söylüyorum; samimiyet eksikliğidir. Rabıta eksikliğidir. Tasavvufta ölüm rabıtası diye bir şey var. Modern terminolojide empati yapmak diye bir tabir var. Buna eskiler diğerkâmlık diyordu. Sanırım özgecilik diye bir kelime de bunu karşılıyor. İşte kendimizi bir kenara çekip evimizin bombalandığını, ailemizin öldürüldüğünü, haksız yere tutuklandığınızı, hapse atıldığınız ve işkence gördüğünüzü düşünüp içinizin ne kadar acıdığına şahit olacaksınız evvela. Bir yazar olarak bu konuda sürekli yazılar yazdım. Benim yapabileceğim bu. Ayrıca en azından bölgeye insani yardım göndermek. Sonrasında tepkimizi her an diri tutmak, adam sendeciliğe sığınmamak gerekir. Emin olun bizim burada yaptığımız her eylem, yazdığımız her satır Filistinli kardeşlerimizin acılarını bir nebze hafifletiyor, onlara yalnız olmadıklarını gösteriyor. Eğer susarsak bu defa İsrail denilen eşkıya örgütü ve onun işbirlikçileri yaptıkları her zulmün haklı olduğu zehabına kapılacaktır.
Filistin'deki yaşanan vahşet bağlamında dünyanın yaşadığı açmazlara biz Müslümanların söyleyecekleri şeyler nelerdir sizce? İslam toplumlarının dün olduğu gibi bugün de yaşadığı çıkmazları göz önüne alırsak geleceği nasıl okuyorsunuz?
Biz Müslümanların ilk önce kendi kendimize sonra birbirimize sorması gereken bir soru var. Neden bu kadar parçalıyız ve bu kadar aciz ve çaresiz durumdayız? Hatta ne kadar Müslümanız diye sormalıyız. Dünyanın bilinmeyen bir köşesinde bir zulüm varsa bunun sebebi Müslümanlardır! Neden mi güçsüz olduklarından, zayıf olduklarından, parçalı olduklarından, mezhep ve meşrep tartışmaları ile birbirlerine düşmanlık beslemelerindendir. Müslümanlar gerçek anlamda birlik içinde olsalar o dakika güçlü olacaklardır. Müslümanların birliğinin olduğu yerde değil bir Müslümana zulmetmeyi kimse bir gayrimüslime dahi zulmedemez. Ümmet olma ve millet olma şuurunu kaybettik. Millet kavramının içini boşalttık ırk ve ulusa indirgedik. Gerçek anlamda millet olamadığımız için ümmet de olamadık. Osmanlı, Müslüman milletler topluluğuydu. İngiliz’in, Amerikan’ın, Fransız’ın, Rus’un ve beynelmilel Siyonistlerin oyunları nedeniyle Arap’ı, Acem’i, Kürt’ü, Türk’ü, Çerkez’i, Arnavut’u, Afgan’ı, Hindu’su kısaca ne kadar Müslüman millet varsa hepsi ayrı baş çekerek parça parça olduk. Birliğimiz dağılınca dirliğimiz de dağıldı. Bir olmak iri olmak ve diri olmak zorundayız.
Son olarak, yazmaya dair projelerinizi alalım?
Öncelikle Necip Fazıl’ın Hikâyeciliği gibi eksik dosyaları tamamlamak istiyorum. Basılmayı bekleyen Kılıçların Gölgesinde Taht ve Baht Savaşları ve Filistin meselesini işlediğim Benim Adım isimli romanlarımı, on ayrı kitap olacak şekilde bekleyen hikâye dosyalarımı, Aşka Dair, Sevdanın Rengi şiir kitaplarımı ve baskısı tükenen Gökçekimi ile Yarına Ağıt Düne Gazel isimli şiir kitaplarımı yeniden bastırmak istiyorum. Nurullah Genç, Âşık Figâni ve Paşa Çeten kitaplarımı da önümüzdeki yıllarda çıkarmayı hedefliyorum. Sarıkamış ve Selahattin Eyyubi üzerine de birer roman yazma niyetimin olduğunu da belirteyim.
Halit hocam, Kültür Ajanda dergisi için yaptığımız bu güzel söyleşi için size çok teşekkür ediyorum. Sağlıklı, hayırlı güzel bir hayat dilerim.
İlkay Bey, ben de size ve bana bu imkânı veren Kültür Ajanda dergimize çok teşekkür ediyorum.
Yazar Hakkında
Halit Yıldırım, 1968, Çorum Uğurludağ doğumlu. Çorum İHL, Atatürk Üniversitesi Ziraat Fakültesi Zootekni ve Anadolu Üniversitesi AÖF Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü mezunu. Şiir, hikâye ve denemeleri ile ülke çapında yapılan yarışmalarda ödüller aldı. Bazı yarışmalarda jüri üyeliği yaptı.
Yazı ve şiirleri başta Kültür Ajanda ve Haber Ajanda olmak üzere Aşkın E Hâli, Edebiyat Bülteni, İstanbul Bir Nokta, Edebiyat Ortamı, Hece Taşları, Açıkkara, Genç Bakış, Kitabist, Hâle, Somuncu Baba, Güneysu, Çıngı, Künye, Edebiyat ve Sanat Akademisi gibi değişik gazete ve dergilerde yayınlandı. Kimi dergilerde editörlük ve yayın yönetmenliği yaptı.
Hâlen Milat Gazetesinde köşe yazarlığı yapmaktadır.
Amatör olarak müzikle de ilgilenmekte olan şairin yüzü aşkın bestesi vardır.
Şair evli ve iki çocuk babasıdır.
Yayınlanmış eserleri:
Şiir: Yarına Ağıt Düne Gazel, Gökçekimi
Hikâye: Anahtar, Yarış Atlarının Sırrı, İrfani’nin Kûfesi
İnceleme: Mahrem ve Münzevi Hüzün, Çorumlu Bestekârlar, Güftekârlar ve Müziğe Emek Verenler
Derleme: 15 Temmuz’un Ruhumuzdaki İzleri, Ozulu Armağanı (Prof. Dr. Meral Demiryürek ve Turhan Candan ile)
Roman: Muska, Asinin Çığlığı (Mustafa Doğan ile), Zamanda Kaybolan Adam, Zehir Hafiye Ahir İlkokulda, Bahîrâ, Abdulmuttalib, Kuyuda Bir Yusuf, Akdeniz’in Öfkesi: Barbaros Oruç Reis, Akdeniz’in Hâkimi: Barbaros Hayreddin Paşa
Mesleki: Süt Sığırcılığı, Besi Sığırcılığı ve Yem Bitkileri Tarımı.
Halit Yıldırım - İlkay Coşkun
Kültür Ajanda Dergisi
Sayı 123, Şubat 2024
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder